Warning: count(): Parameter must be an array or an object that implements Countable in /libraries/cms/application/cms.php on line 471
Urodzili się... 30 lipca: Kate Bush - Bibliotekarz Lubuski

Urodzili się... 30 lipca: Kate Bush

Kate BushNazywana przez znajomych „ześwirowaną czarownicą”, zmysłowa, nieoczywista, profesjonalna. Kiedy świat jest zbyt głośny jej piosenki przynoszą ukojenie. Kate Bush.

Urodziła się w Wielkiej Brytanii w Bexleyheath Maternity Hospital w Londynie jako najmłodsze dziecko Anglika Roberta Busha (chirurga) i jego żony, Irlandki Hannah Daly. Wychowała się na farmie w East Wickham w hrabstwie Kent. Ma dwóch braci: kompozytora Paddy'ego i poetę Johna Cardera.
Karierę Kate pomógł rozpocząć gitarzysta Pink Floyd, David Gilmour, który, zafascynowany talentem młodej artystki, przedstawił ją osobom w wytwórni płytowej EMI. Napisana pod wpływem zauroczenia powieścią Emily Brontë Wichrowe wzgórza debiutancka piosenka "Wuthering Heights" stała się hitem, który utrzymywał się na pierwszym miejscu brytyjskich list przebojów przez 4 tygodnie. Jest to, obok "Babooshki", jeden z nielicznych utworów artystki, który osiągnął sukces komercyjny.
Wydany w 1978 roku debiutancki album The Kick Inside przyniósł młodej, zaledwie 19-letniej wówczas wokalistce światową sławę. Kolejne płyty: Lionheart i Never for Ever nie tylko umocniły status Kate Bush jako jednej z najwybitniejszych młodych wykonawczyń, ale pokazały także rozwój muzyczny. W 1979 roku artystka wyruszyła na pierwsze i jedyne w swojej karierze tournée, które odniosło duży sukces.
W 1982 roku ukazał się album The Dreaming. Płyta, która przedstawiała najbardziej eksperymentalne brzmienie w dotychczasowej karierze Kate, poniosła klęskę komercyjną.
Rok 1985 przyniósł album, który uznawany jest za najlepsze wydawnictwo Kate Bush: Hounds of Love. Płyta, promowana m.in. singlami "Running Up That Hill" i "Cloudbusting" odniosła wielki sukces na całym świecie i zebrała bardzo pozytywne recenzje ze strony krytyków. Rok później ukazała się kompilacja The Whole Story.
Kolejny album studyjny, The Sensual World, ujrzał światło dzienne w 1989 roku. Płyta, choć nie przebiła sukcesu Hounds of Love, zebrała bardzo dobre opinie i okazała się sukcesem. W 1993 roku został wydany album The Red Shoes, zainspirowany filmem z lat 40. pod tym samym tytułem. Płycie towarzyszył film muzyczny pt. The Line, the Cross & the Curve. Po wydaniu tego albumu Kate Bush odsunęła się z życia publicznego na ponad 11 lat.
W listopadzie 2005 został wydany pierwszy po wieloletniej przerwie album artystki. Nosił on tytuł Aerial i składał się z dwóch płyt, zatytułowanych A Sea of Honey oraz A Sky of Honey. Album promował singel "King of the Mountain".
16 maja 2011 ukazał się album Director's Cut, zawierający nowe wersje wybranych piosenek z albumów The Sensual World i The Red Shoes. Album promuje nowa wersja utworu "Deeper Understanding"
21 listopada 2011 miał premierę album zawierający zupełnie nowy materiał zatytułowany 50 Words for Snow, utrzymany w klimacie zimowych ballad. Płytę promuje singiel Wild Man, a cały album został udostępniony słuchaczom przedpremierowo 13 listopada 2011 na stronie NPR.org.
W marcu 2014 zostały zapowiedziane 22 koncerty, które odbędą w sierpniu i wrześniu w Hammersmith Apollo w Londynie. Wydarzenie, nazwane Before the Dawn, będzie powrotem artystki do występowania na żywo po 35 latach przerwy. Bilety na koncerty wyprzedały się w 15 minut[
źródło: wikipedia.pl

Kariera Kate Bush rozpoczęła się wraz z rozwojem dwóch zauroczeń. Pierwsze zauroczenie stało się udziałem Davida Gilmoura, który mając okazję poznania młodziutkiej wówczas Kate docenił jej świeży, nieociosany talent podejmując działania, które mogły pomóc jej w przebiciu się na hermetycznym rynku brytyjskim. Dzięki niemu ludzie z działu Artists and Repertoire EMI usłyszeli o artystce, która swoją naturalnością i bezpretensjonalnością skłoniła wytwórnię do zaoferowania jej kontraktu.
 
Zdobycie Mount Everest
Drugim zauroczeniem, które zdeterminowało początki artystycznej drogi Kate Bush była jej miłość do klasycznej angielskiej powieści „Wichrowe Wzgórza” wychwalającej na swoich kartach piękno nieszczęśliwej miłości łamiącej swoją siłą bariery społeczne oraz brytyjskie, kulturowe uwarunkowania. To właśnie dzięki naiwnemu, ale szczeremu pojmowaniu słów Emily Brontë Kate Bush zdolna było do napisania „Wuthering Heights” – jednej z najpiękniejszych ballad w historii muzyki pop, która niemal od razu przyniosła jej rozgłos, przez cztery tygodnie nie schodząc z pierwszego miejsca UK Singles Chart. Co więcej, Kate Bush stała się tym samym pierwszą kobietą w Wielkiej Brytanii, której utwór dotarł na szczyt listy przebojów. Sukces ten przebiła w roku 1980, kiedy płyta „Never For Ever” z utworami „Babooshka” i „Army Dreamers” wkroczyła na szczyt listy najlepszych albumów. W przemyśle muzycznym oznaczało to dla młodej artystki niemal to samo, co zdobycie Mount Everest dla alpinistów.
 
„Ona nie jest głupia. Nie dajmy się oszukać tej mistycznej, hipisowskiej otoczce. To bardzo, bardzo nieustępliwa dziewczyna.”– Brian Southall

Pomocne dłonie
Zafascynowanie Kate Bush powieścią „Wichrowe Wzgórza” doskonale oddającą klimat angielskiej prowincji niewątpliwie wzmacniane było również faktem, że sama Kate wychowała się na farmie.  Dzieciństwo spędzała w East Wickham, hrabstwo Kent, jako najmłodsze dziecko anglika Roberta Busha oraz Irlandki Hannah Daly. Dorastała w beztroskich latach 70. wychowywana przez rodziców, którzy nie tylko doceniali jej talent ale wspierali jego rozwój wszelkimi metodami. Chęć realizacji marzeń córki skłoniła ich do wydania kasety demo z ponad 50 utworami przygotowanymi przez Kate. Dzięki tym amatorskim nagraniom losami nastolatki zainteresował się wszechpotężny ówcześnie David Gilmour. Poprzez wspólnego znajomego do rąk muzyka trafiły nagrania, które wywarły na artyście na tyle dobre wrażenie że zdecydował się sfinansować profesjonalną sesję studyjną. Tym samym Kate zyskała profesjonalne materiały, które w lepszy sposób oddawały jej naturalny talent. Wsparcie gitarzysty zaowocowało ponadto zainteresowaniem ze strony wytwórni EMI, która poszukiwała wówczas nowych artystów mogących przejąć palmę pierwszeństwa po zespołach progresywnych, których schyłek powoli przewidywano.
 
Prawdziwy oryginał
Muzyczne znaczenie dorobku Kate Bush jest nie do przecenienia. Nie tylko z bezpośrednich powodów, związanych z jej fantastycznym wyczuciem melodii i klimatu, budowaniu doskonałego przekazu poprzez opowiadanie przemyślanych historii ale również ze względów pośrednich. Jej wpływ na kształtowanie twórczości młodszych artystów jest ewidentny. Do czerpania inspiracji od Kate Bush przyznają się tak uznani artyści jak Tori Amos, St Vincent, Bat for Lashes czy nawet Coldplay i André 3000 z zespołu Outkast. Z kolei John Lydon, w swoim stylu powiedział kiedyś: Kate Bush to prawdziwy oryginał. Nie fajne jest to, że starają się ją podrabiać artyści tacy jak Tori bezcelowa (gra słów- „aimless” skojarzyło się Lydonowi z brzmieniem nazwiska Amos – JK). Można się z jego twardym sądem nie zgodzić, ale szacunek lidera Sex Pistols ma swój ciężar gatunkowy. W swojej słabości do Artystki Rotten posunął się tak daleko, że napisał dla niej nawet krótki utwór „Bird in Hand” – Kate Bush nie zdecydowała się jednak włączyć go do swojego repertuaru. Odmowa nie zmieniła odczuć Lydona, który nadal wyraża się o niej w samych superlatywach.
 
Muzyka nieoczywista
Utwór „Wuthering Heights” spowodował, że kariera Kate nabrała rozpędu sprawiając jednak, że wokalistka przez wiele lat zmuszona była mierzyć się z sukcesem utworu, który (jak czas pokazał) nie stanowił stylistycznego wyznacznika drogi, którą zamierzała podążać w świecie muzyki. Wbrew obiegowej opinii i popularności „Wuthering heights” oraz „Babooshka” – dwóch „flagowych” utworów z którymi kojarzona jest najlepiej, w jej twórczości, określanej jako „Alternative Pop” zawsze więcej było „alternatywy” niż „popu” rozumianego jako muzyka skierowana do masowego odbiorcy. Udowodniły to tak genialne albumy jak eksperymentalne ale niedoceniane „The Dreaming” czy „Lionheart”. Ten drugi przyniósł zresztą kolejny, umiarkowany jednak, sukces w postaci utworu „Wow”. Po roku 1982 artystka zamilkła na trzy lata, co skłoniło New Musical Express do uwzględnienia jej w słynnej serii „Where Are They Now?” zajmującej się losami przebrzmiałych już gwiazd. Kate Bush zamknęła jednak usta dziennikarzom publikując najgenialniejszy album w całym swoim dorobku „Hounds of Love” którego premiera w 1985 potwierdziła jej niezaprzeczalną klasę. Kolejne lata przyniosły ciekawą stylistycznie płytę „The Sensual World” oraz „The Red Shoes” po której Kate zamilkła na ponad dwanaście lat. Powróciła w roku 2005 albumem „Aerial” po czym znowu zniknęła z aktywnej działalności muzycznej. Dopiero w roku 2011 ukazało się kolejne wydawnictwo, zatytułowane „50 Words For Snow” a obecnie, w październiku 2016 roku wszyscy fani artystki cieszą się premierą nowego albumu koncertowego, zatytułowanego „Before The Dawn”

Zmysłowy świat
Nie ma lepszego sposobu aby wzmocnić doznania płynące z muzyki niż zagłębić się w pasjonującą lekturę biografii artystki, zatytułowanej „Zmysłowy Świat Kate Bush”. Autor publikacji, Graeme Thomson oparł narrację na ponad 70 rozmowach z osobami z najbliższego otoczenia Kate w celu uzyskania najpełniejszego, najdokładniejszego i najbardziej wiernego prawdzie obrazu artystki. Co ważne, Thomson nie ogranicza się jedynie do opisu czasów artystycznej aktywności Bush ale wraca również do najwcześniejszych lat życia piosenkarki przedstawiając podwaliny, na których ukształtował się nieoczywisty muzyczny smak Kate Bush. Dzięki książce możemy śledzić rozwój i ewolucję jej talentu oraz niezłomność i pewność z jaką artystka realizowała wyznaczone sobie cele. Książka prawdziwie godna polecenia – nie tylko zresztą oddanym fanom Kate, ale każdemu, kto chciałby wgłębić się w obraz brytyjskiego przemysłu muzycznego, który zaufał i wypromował twórczość tak bardzo wymykającą się jasnym klasyfikacjom.
Jakub Kozłowski
źródło: inrock.pl

Ta romantyczna historia nieprawdopodobnego debiutu rozpoczęła się długo przed dniem, kiedy piosenka Kate Bush „Wuthering Heights” ujrzała światło dzienne. Gdzieś w Bexleyheath, w hrabstwie Kent we wczesnych latach siedemdziesiątych młoda dziewczyna z zapartych tchem obejrzała przypadkowo włączony fragment telewizyjnej adaptacji powieści Emily Brontë „Wichrowe Wzgórza”. Co wydarzyło się dalej?
Kate Bush wspominała potem w wywiadach, że widok pokaleczonej i zakrwawionej bohaterki nawiedzał ją przez długi czas. Prawdopodobnie niezwykła i mroczna atmosfera tej tragicznej opowieści wywarła na kilkunastoletniej Catherine Bush tak silne wrażenie, że jakiś czas później, poznawszy całość romantycznej historii Cathy i Heathcliffa, pewnej księżycowej nocy 1977 roku usiadła do pianina i – jak wspomina – napisała od razu całą piosenkę, w której duch głównej bohaterki namawia ukochanego, by wpuścił swoją dawną miłość do domu, aby mogła posiąść jego duszę. Być może inspirował ją duch Emily Brontë, która urodziła się tego samego dnia co Kate, tylko sto czterdzieści lat wcześniej?
Być może chciała tylko opisać ponowne spotkanie kochanków, których rozłączyła śmierć? Zrobiła to jednak na swój sposób, który już niedługo miał stać się znany i rozpoznawany przez słuchaczy muzyki pop na całym świecie, czyniąc ją niepowtarzalną i jedyną w swoim rodzaju Kate Bush.

Intuicja debiutantki
Kate walczyła zawzięcie, aby właśnie „Wuthering Heights”, a nie „James And The Cold Gun” zostało wydane jako jej debiutancki singiel, przeczuwając prawdopodobnie, że napisana w ciągu jednej nocy piosenka zachwyci publiczność. – Jestem najbardziej nieśmiałą megalomanką na świecie – mawia o sobie Kate Bush. Debiut podówczas dziewiętnastoletniej Kate stał się oszałamiającym sukcesem - utwór dotarł do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście UK Singles Chart i jest to również pierwszy w historii skomponowany i zaśpiewany przez kobietę utwór na tej liście.
To też utwór, który później wziął szturmem prawie wszystkie listy przebojów od Europy po Australię, pomijając, co ciekawe, USA, gdzie dotarł jedynie do pięćdziesiątego ósmego miejsca. Co istotne, odkrywcą talentu Kate Bush był David Gilmour (tak, ten z Pink Floyd!), który stał się jej bliskim przyjacielem – pracowali później wspólnie przy wielu innych utworach. – Kiedy poznałam Davida, byłam tylko dzieciakiem piszącym piosenki – powiedziała później Kate. Na sesji nagraniowej okazała się jednak być absolutną profesjonalistką.

Szalona i profesjonalna
Inżynier dźwięku, Jon Kelly, wspominał nagranie piosenki “Wuthering Heights” w książce “Classic Tracks: The Real Stories Behind 68 Seminal Recordings” autorstwa Richarda Buskina. – Gdy nagrywaliśmy ten kawałek, Kate naśladowała tę czarownicę z „Wichrowych Wzgórz”, szaloną damę z wrzosowiska w Yorkshire i była w tym wszystkim bardzo teatralna. Ale była hipnotyzującą wykonawczynią – wkładała serce i duszę we wszystko, co robiła. Trudno byłoby jej kiedykolwiek powiedzieć, że mogła cokolwiek zrobić lepiej – opowiadał Kelly.
Podczas sesji nagraniowej Kate Bush uparła się, by nagrywać jej śpiew w jednym ujęciu. Solówkę gitarową zagrał Ian Bairnson – gwiazda The Alan Parsons Project. Inżynier Jon Kelly powiedział później, że żałuje, iż nie umieścił tego solo głośniej podczas miksowania utworu.  – Nie dało się trzymać Kate z dala od sesji, nawet gdybyśmy mieli wściekłe psy i bazookę. Ona się tym wszystkim upajała, ale jednocześnie obserwowała, co się dzieje i uczyła się. Była nie tylko bystra, a także fenomenalnie łatwa we współpracy – wspominał Kelly.
Z dwóch czy trzech nagrań śpiewu Kate producent Andrew Powell wybrał najlepsze. – Nie było żadnej kompilacji. Każde nagranie to był kompletny występ. Zaczęliśmy miks około północy, a Kate była tam przez cały czas, zachęcając nas do działania. Nie można było jej niczego odmówić. Więc zajęliśmy się tą pracą i skończyliśmy o piątej czy szóstej rano – opowiadał John Kelly.

Singiel ukazał się w listopadzie 1977 roku, ale na formalną premierę – musiał jednak poczekać do stycznia 1978 roku. Co interesujące, na drugiej stronie singlowej płyty znalazł się utwór „Kite”, co tłumaczy, dlaczego to właśnie rysunek latawca znalazł się na okładce krążka. Utwór „Wuthering Heights” pojawił się również w 1978 roku na debiutanckiej płycie Kate Bush, „The Kick Inside”.
Jeden klip nie wystarczy
Do utworu nakręcono nie jeden, a dwa wideoklipy – podobne choreograficznie. W pierwszej wersji, wyreżyserowanej przez Nicka Absona, Kate pokazana jest, gdy tańczy w plenerze na angielskiej wsi (konkretnie było to w Salisbury Plain), ubrana w czerwoną sukienkę. W drugiej wersji, wyreżyserowanej przez Keefa, Kate nosi białą sukienkę i występuje w ciemnym pokoju pośród białej mgły. Pierwszy klip trafił na rynek amerykański, drugi na brytyjski.

Kate Bush chciała w obu klipach oddać klimat mroku i ezoteryki – jej postać ma kojarzyć się z duchem bohaterki ponadczasowej powieści Brontë. Czy się udało? Sami osądźcie.
Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że jest to utwór niezwykle rzadko coverowany, a żadne dostępne wykonanie poza oryginalnym nie doczekało się aprobaty ani wśród słuchaczy, ani wśród krytyków. Ciekawostką natomiast jest, że w 2013 roku w jednym z parków w Brighton zebrało się 300 sobowtórów (sobowtórek) Kate, aby pobić rekord liczby zebranych w jednym miejscu ludzi podobnych do sławnej osoby i oczywiście wykonano ten właśnie utwór. Do dziś dorocznie odbywa się także flashmob, zainspirowany tym wydarzeniem, podczas którego fani Kate Bush zbierają się w rozmaitych miejscach świata, by odtworzyć wspólnie taniec wykonany przez Bush w klipie z czerwoną sukienką.
źródło:tophifi.pl

cytaty:
„Ludzka psychika nie jest skonstruowana w taki sposób, żeby wytrzymać sławę”.
„Moja muzyka powstaje w ciszy. A świat jest taki głośny”.
„Gdy jestem na scenie, muszę być wielka, mocna i pewna, choć w środku jestem naprawdę malutka. Na scenie nie ma miejsca na krygowanie się, skromność, niepewność.”


fot. złoteprzeboje.tuba.pl

Wuthering Heights: https://youtu.be/-1pMMIe4hb4
Don't Give Up: https://youtu.be/VjEq-r2agqc

opracowała: Agnieszka Sobiak